به نام خدا

سوالی مطرح می شود که شفاعت چیست؟ آیا نوعی پارتی بازی نیست در محضر دادگاه الهی؟ برخی گمان کرده اند که شفاعت بدین معناست که کسی گناه کرده باشد ومستوجب عذاب الهی شده ودراین حین معصومین علیهم السلام بیایند واین گناهکار را از عذاب الهی پارتی بازی کرده ونجات دهند؟

پاسخ:مرحوم علامه طباطبایی می فرماید: 

مرحوم علامه طباطبایی می گوید: این نگاه شما به شفاعت و مغفرت نگاه غلطی است. اگر اینگونه شفاعت را در نظر بگیریم که یک پارتی بازی خلاف قانون انجام می گیرد یک کسی می آید شفاعت می کند و می گوید با اینکه تو اصلاً استحقاقش را نداری، لذا من پارتی می شوم و خلاف قانون الهی، که هر کسی باید سرنوشت خودش را ببیند، اعمال قدرت می کنم و از بند پ استفاده می کنم و چیز دیگر انجام می گیرد و خلاف آن چیزی که تو عمل کردی، ولی اینگونه نیست! خود شفاعت و خود مغفرت در درون همین قانون است؛ یعنی چه؟ یعنی منی که بنا است تمام اعمالم تجسم پیدا کند و تمام روحیات و خلقیات و سجایای درونی من باید بروز پیدا کند، یکی از سجایای  درونی من یکی از خلقیات من که به آن پایبند بودم و برطبق آن عمل کردم؛ عشق به اولیای الهی است، خود این عشق اولیای الهی نباید بروز پیدا کند ؟! چگونه من با انجام کوچکترین عمل مثل یک سلام علیک باید بروز پیدا کند؛ اما یک عمر دلدادگی به ولی خدا داشتن نباید بروز پیدا کند؟! این هم جز اعمال و خلقیات من است، این جزو ملکه من است و از ما جدا شدنی نیست، علاقه من در خواب و بیداری و صدا زدن اسم حسین علیه السلام، تمام وجودم شده حسین، این از من جدا می شود؟ چگونه اعمال کوچک من مثل زخم زبان زدن از من جدا نمی شود، آن وقت این جدا می شود؟ تمام اعمال با انسان است و از اون هیچگاه جدا نمی شود و از بزرگترین اعمال همین عشق ورزی و مهر ورزی به اولیای خداوند است. این عمل یک باطنی دارد؛ باطنش به اندازه ای بزرگ است که می تواند بسیاری از اعمال بد من را بپوشاند نه اینکه چیزی خلاف قانون است تجسم عمل را جدا، شفاعت را جدا، شفاعت تجسم همان مهرورزی انسان است به اولیا الهی است که تجسم پیدا می کند. همان حالتی که در درونت وجود داشت؛ یک حالت دلدادگی به ملکات و فضائل اخلاقی که در اولیا الهی وجود دارد، خود این دلدادگی خود این محبت جزء بزرگترین اعمال است، و وقتی این ظهور و بروز پیدا کند چطور شما می گویید بعضی از اعمال آنقدر بزرگ هستند که گناهان کوچک در کنارش دیده شود؟ همین گونه است. نه اینکه یک پارتی بازی صورت بگیرد که نه شما بیایید اعمالی که انجام دادید را نبینید. می گوید همه اعمال را در حد خودش ببینید، اما حد عشق ورزی به امام حسین ( ع) چقدر ارزشمند است برای خدا؟ این در کفه ترازو قرار بگیرد چقدر ارزشمند است؟ به اندازه ای که خدا به حسین (ع) علاقه دارد این هر جا محبتی ببیند به حسین، اینقدر برای خدا، وزنه عمل مرا بالا می برد که می گوییم خدایا در برابر این محبت حال من یک گناه کوچکی انجام دادم این  بایددیده بشود یا نه ؟

حالا اگر خطایی هم صورت بگیرد با آن که محبت داشت، «خطیئهٌ» به تعبیر حضرت سجاد (ع)، (سولت لی نفسی و صدرت عن نفسی) یک خطایی بود که از من سر زد بدون اینکه قصد عمدی داشته باشم اگر این اتفاق بیفتد این در اعمال من بروز پیدا می کند ولکن در مقابل یک عمل دیگری وجود دارد آنقدر نور افشانی می کند که این تاریکی چندان خودش را نشان نمی دهد، این معنای شفاعت است.

بله، همه چیز به اذن خداوند است. شفاعت طبق قانونی الهی است، شفاعت خلاف قانون نیست؛ طبق قانون الهی است به اذن خداوند است. به اذن الهی یعنی طبق قانون خدا. قانون خدا یعنی هر چیزی تجسم پیدا کند، هر امری تبلور پیدا کند، هر امری آنگونه که هست، آنوقت یک امری خیلی بزرگ است مثل دوست ورزی و محبت ورزی، این هم باید به همان اندازه ؛خودش را نشان بدهد

.نتیجه اینکه مهر ومحبت به حضرت صدیقه طاهره ومعصومین علیهم السلام وپیروی از آنها در زندگی دنیوی؛ تجسم پیدا می کند با شفاعت از خطایا وگناهان