به نام خدا

از نگاه امیرمومنان مولای متقیان دینداری معیارها وشاخصه های متعددی داردکه مرتبه اول آن معرفت دینی است وبعدازآن رسیدن به یقین قلبی است وبه دنبال آن با اعمال ورفتار وکردار هم الهی ودینی بشود،مسلمانی و متدیّن بودن، تنها به عقیدۀ قلبی و ایمان باطنی نیست؛ بلکه عمل نیز جزئی از ایمان است. در روایات متعددی، ایمان به عنوان عقیدۀ قلبی ، اقرار زبانی و عمل با اعضا معرفی شده است؛ حضرت امیر-علیه السلام- فرموده: الْإِيمَانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ وَإِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَعَمَلٌ بِالْأرْكَانِ. [۱] و یا در سخن دیگری از آن حضرت، عمل به عنوان گواه ایمان به شمار آمده است: الْإِيمَانُ مَا وَقَرَ فِي الْقُلُوبِ وَصَدَّقَتْهُ الْأعْمَالُ. [۲] امام صادق-علیه السلام- نیز در ردّ کسانی که ایمان را تنها معرفت قلبی دانسته، نقشی برای عمل قایل نیستند، می فرماید: الْإِيمَانُ عَمَلٌ كُلُّهُ . [۳]

[۱]. نهج البلاغه، حکمت ۲۲۷.

[۲]. مجلسی، بحار الأنوار، ج ۵۰، ص ۲۰۸.

[۳]. کلینی، الکافي، ج ۲، ص ۳۸