بسم الله الرحمن الرحیم

شعبان ماه ولادت امید دلهای ناامید وکسِ بی کسان مبارک باد.

در عصرِامام عصر علیه السلام اوضاع سیاسی واجتماعی شیعه به نابسامانی عجیبی گرفتاربود: دربغداد خلیفه عباسی حکومت می کرد وخود را امام وبرحق می دانست ؛ درشمال آفریقا فاطمیان که ازنسل اسماعیل فرزند امام صادق علیه السلام بودند وادامه امامت را از طریق ایشان مدعی بودند حکومت می کردند وادعا داشتند که ما امام هستیم؛دریمن زیدیه حکومت می کردندومعتقد بودند هرسیدی ازنسل حضرت فاطمه سلام الله علیها قیام کنداو امام است ومی گفتند چون ماقیام کرده ایم پس ما امام هستیم؛درمنطقه شمال شرق ایران ،سامانیان حکومت می کردندومی گفتند ما امیرهستیم؛در طبرستان وشمال ایران علویان حکومت می کردندکه به آنها داعیان می گفتندبه معنی دعوت کننده به حق وآنها هم به نوعی ادعای امامت داشتند؛ درقسمت جنوب غرب قرامطه حکومت می کردندکه20سال هم حجرالاسود را بردند وآنها هم به امامت اسماعیل فرزند امام صادق علیه السلام معتقد بودندومی گفتند اسماعیل غایب شده ومانایب او هستیم لذا درآن عصر بحرانی:

1- خلفای عباسی ادعای خلافت پیامبر صلی الله علیه وآله  را داشتنددر بغداد

2-خلفای فاطمی ادعای امامتی داشتند در شمال آفریقا

3-خلفای قرامطه ادعای نیابتی داشتند درجنوب غرب

4- خلفای سامانی ادعای امارتی داشتند در ایران

5-خلفای علویان ادعای دعوتی داشتند درطبرستان

6-خلفای زیدیه ادعای قیام وقیامتی داشتند در یمن 

در نتیجه در چنین جامعه ای هیچکس آمادگی پذیرش امامحق و واقعی را نداردخداوند براساس قاعده لطف  بر امت امام حق قرار داده اما جامعه به دلایل مختلف آمادگی مقبولیت امام مشروع را ندارد پس در زمان حاضر هم هر موقع ما آمادگی پیداکردیم امر ظهور حتما وقوع پیدا خواهد کرد واین امر اتفاق نمی افتد مگر اینکه منیت ها و حب وبغض های نفسانی کنار گذاشته شود بخصوص کسانی که صاحب منصب ومقامی هستند باید ادعای امیری را رها کنند تا امیر زمان ظاهرشود انشاءالله … به امید آن روز